Á sumri í 1909 høgdi Mikkjal á Ryggi tved ørindi í helluna í Hýsisá

Vatnið vinnur harða hellu slættar
niður fjøll Líggin gongur, grasið
fellur, falla so vit øll.

Stirðnar blóðið, steðgar hjartað,
legst enn maður lík, sálin í Guds
himni bjarta livir fræls og rík